براساس سرشماري مركز آمار ايران در سال 1387 جمعيت عشاير استان اصفهان 9605 خانوار معادل 51063  نفر در ييلاق و  373 خانوار معادل 1921 نفر در قشلاق (در مجموع 9605 خانوار با 52982 نفر) از اين تعداد 5301 خانوار از ايل قشقايي مستقر درشهرستانهاي سميرم، شهرضا و دهاقان، 4090 خانوار از ايل بختياري مستقردر شهرستانهاي فريدونشهر وچادگان و214خانوار از ايل عرب جرقويه مستقر در شهرستان اصفهان مي باشند. صنايع دستي ايل را مي توان نوعي فعاليت به منظور توليد اقتصادي يا رفع مايحتاج خانوار دانست، البته در اصل نوعي گسترش فرهنگ و هنر ايل هم مي باشد كه ادامه اين فعاليت علاوه بر رفع نياز موجب تكامل آن هم مي شود.

عمده ترين تفاوت صنايع دستي با توليدات صنعتي در حضور فعال صنعتگر و هويت بخشي او به توليد دست خود است. بافنده يك قاليچه با تمام وجود به آن معنا مي دهد و حاصل دستباف او داراي صفا و لطف و محبت است. نقش هايش گوياست در واقع دست بافته او يك اثر هنري است. اثري كه در آن همه چيز انتخاب شده و داراي دنيايي از معناست. توليدات صنايع دستي ايلات و عشاير استان اصفهان تنوع بسياري دارد كه اين به خاطر كاربرد گسترده توليدات صنايع دستي در زندگي ايل مي باشد از سويي ديگر حضور سه ايل قشقايي، بختياري و عرب جرقويه در سطح استان جلوه ديگر از گوناگوني هنر و فرهنگ را مي نماياند.

انواع صنايع دستي توليد شده توسط ايل قشقايي شامل قالي تركي، قالي يلمه، گبه دورو، گبه ظريف و ضخيم، گليم، گليم سوزني، خورجين، جوال، جُل اسب، جاجيم، طناب تزئيني، حصير اطراف چادر،سياه چادر،مفرش (جارختخوابي)، پلاس مي باشد. انواع صنايع دستي توليد شده توسط ايل بختياري شامل چوقا، خورجين ، گليم ، قالي بختياري ، سياه‌چادر و انواع صنايع دستي توليدشده توسط ايل عرب جرقويه شامل گيوه،قالي نصرآبادي،كوسن،بالش‌مي‌باشند. 

در گذشته توليد صنايع دستي صرفاً به منظور تأمين نيازهاي مادي و معنوي خانوار ايل صورت مي گرفت اما امروزه حتي در جوامع شهري و صنعتي مي توان كاربردهاي جديدي از اين توليدات را در زندگي شهري ديد كه اين مسئله خود علاوه بر ايجاد تعامل فرهنگي باعث تأمين قسمتي از نياز مادي خانوارهاي ايل است.

بر طبق نتايج سرشماري اجتماعي عشايركوچنده در سال 1387متوسط توليددستباف ها در هرخانوار عشايري استان 4 مترمربع در سال است كه يك چهارم اين توليدات به بازار فروش عرضه شده و مابقي به مصرف خانوار مي رسد. اشتغال مردم ايل ، كاري ذوقي و فكري است كه هم فعاليت توليدي بوده و هم بازده اقتصادي دارد و نيز داراي مايه هاي فرهنگي و هنري است.

صنايع دستي از آن جهت براي مردم ايل ارزشمند و گرامي است كه حفظ آن گامي است دربه جا آوردن سنت هاي اصيل ايراني، زيرا خلاقيت طرح ها ، نقش ها و عملكردها ، نشان ديد عميق مردمان ايل به زيبايي و تزئين است. صنايع دستي مردم ايل در عين حال كه اهميت اقتصادي دارد مي تواند مروج خصوصيات اخلاقي و تفكرات هنرمندان فروتن و وفادار به سنت هاي ايل باشد.

امروزه كه تداوم و قدمت اشكال و نقوش پرندگان و جانوران را بر دستبافته هاي عشايري مي بينيم متوجه مي شويم كه هنر چيزي نيست كه بتوان همچون متاعي آن را به دست آورد ، بلكه هنر ارمغان انتقال نسل به نسل سنت ها و حفظ فرهنگ غني گذشته در ميان افراد جامعه است.

عشاير‌بسياري از مايحتاج زندگي خود را از پوشاك‌و غذا و فرش‌و مسكن گرفته‌تا ظروف خود را از مواد اوليه اي كه خود اقدام به تهيه آن مي كنند ، مي سازند مواد اوليه اغلب توليدات صنايع دستي عشاير پشم گوسفند يا موي بز است.

به دليل روش زندگي ييلاق و قشلاق كردن عشاير كوچنده در طول سال نياز به ظروف ، لوازم ، لباس و حتي مسكن قابل حمل و سبك واضح و روشن است. راه حل هوشمندانه و زيبايي كه به كار رفته تهيه اغلب اين وسايل از دست بافته هاي زنان ايل است كه با مواد اوليه بومي بافته مي شود. حُسن اين وسايل دستباف در وزن كم ، حجم كم و انعطاف پذير بودن آنهاست. همچنين مسكن قابل حمل خانوار ايل كه همان سياه چادر بافته شده از موي بز است به خوبي تمام انتظارات ايل را برآورده مي سازد.

زيباترين لباسها ،‌ مطلوب ترين غذاها ، سبك ترين و مناسب ترين نوع مسكن ، پردوام ترين ظروف و گرانبهاترين فرشها ، با دست تواناي اين مسافران خسته از راه ساخته مي شود.

سياه چادري كه از موي بز كه با دستان هنر آفرين زن ايلي بافته شده و مرد ايل آن را بر پايه هاي چوبين استوار گردانده است يكي از بهترين نمونه هاي همزيستي انسان و طبيعت است.

روزي كه ايل قصد اطراق در جايي كند به سرعت و بدون كمترين آسيب به طبيعت، سياه چادر برپا مي شود و هنگام كوچ ايل به راحتي جمع آوري شده و هيچ اثر مخرب وناهمگون بر طبيعت اطراف باقي نمي گذارد. درون اين خانه كوچك را دستبافت هاي مفروش ساخته كه شايد بالاترين ارزش مــادي را داشتــه باشند اما بابـت بهاي آن چيـــزي پرداخــــت ننموده اند.

لوازم زندگي از رختخواب و خورجيـــن و توبره و نمكدان گرفته تا كيسه هاي پشمين مخصوص حمل آذوقه همه و همه نمونه‌هايي از هنر مردم‌ايل است. بسياري‌از ظروف مورد‌نيازشان‌را از پوست‌حيواناتي‌كه‌خود پرورش مي دهند مي سازند و غذاي روزانه را از توليدات و فرآورده هاي دامي يا از محيط طبيعي خويش بدست مي آورند.

مي‌توان گفت‌زندگي عشاير‌با كمتري وابستگي‌به‌شهرها طي مي شود كه اين امر بار ديگر بر نقش كليدي صنايع دستي و حضور پر رنگ تر در زندگي امروزي و شهري جهت لمس فرهنگ اين مردمان خوب و سخت كوش صحه مي گذارد.