براساس سرشماري اجتماعي اقتصادي عشاير كوچنده در تير ماه سال 1387 توسط مركز آمار ايران، عشاير استان اصفهان با 9232 خانوار و 51063 نفر در ييلاق و 373 خانوار با 1921 نفر در قشلاق (جمعاً 9605 خانوار با 52984 نفر) در سه ايل قشقايي ، بختياري و عرب جرقويه متشكل هستند. اين عشايرحدود 5 ماه از سال را عمدتاً درشهرستانهاي فريدونشهر ـ سميرم ـ چادگان ـ دهاقان ـ شهرضا و جرقويه اصفهان استقرار دارند. زندگي و معيشت عشاير از دامداري،كشاورزي وتوليد انواع صنايع دستي تأمين مي گردد. هرچند جمعيت عشاير نسبت به جمعيت كل استان كم است ليكن جامعه اي توليد كننده به طوريكه 25 درصد گوشت قرمز مصرفي استان را تأمين مي كنند.

عشاير به دليل قرارگرفتن در مناطق محروم وكمتر توسعه يافته استان، ازكمترين شاخص هاي توسعه انساني (بهداشت و درمان ـ دامپزشكي ـ آب شرب سالم ـ مسكن ـ راه ـ سوخت ـ سوادآموزي، دسترسي به مطبوعات و وسايل ارتباط جمعي ، سينما ، تاتر و غيره) برخوردارند.

اداره کل امور عشاير استان در راستاي ساماندهي زندگي عشاير استان طرح ها و برنامه هايي را هر ساله به اجرا در مي آورد كه بيشتر اين طرح ها كارهاي زيربنايي و خدماتي و توليدي است. در همين رابطه دستگاههاي اجرايي استان هم براساس مواد قانوني برنامه هاي توسعه اقتصادي اجتماعي كشور و آئين نامه ساماندهي عشاير (مصوبه هيئت محترم وزيران) هريك وظايفي را در قبال عشاير برعهده دارند. ليكن در كل بنا به دلايلي متأسفانه برنامه هاي ساماندهي عشاير در فعاليت اجرايي و خدماتي بسيار كمرنگ ديده مي شوند.

عشاير جامعه اي توليد كننده و با طبيعت و دام و مرتع زندگي همزيستي دارند. زندگي كوچ نشيني عشاير ، نوع معيشت ، دامداري ، مرتعداري ، توليدات لبني و فرآورده هاي دامي ، صنايع دستي ، استقرار و حركت و جابجايي عشاير از ييلاق به قشلاق و گذر از ميانبندها و ... هريك شيريني و تلخي هايي را در بردارد.

آنچه مسلم است رمز و راز ماندگاري و بقاء اين شيوه زندگي را در طول هزاران سال با همه فراز و نشيب و قهر و آشتي هاي طبيعت و سرد و گرم روزگار ، بايد در درون و اجزاي اين جامعه پرتلاش و پرتكاپو جستجو كرد. نظم و نسق حساب شده و پيچيده اين جامعه ساده و بي آلايش در صفاي درون و باطن اين انسانهاي خداجو ، داراي اعتماد به نفس و اميدوار، صادق و درستكار با غيرت و رشادت و .... نهفته است. همه اينها در طول ساليان متمادي تبديل به فرهنگ و اصالت ها ، آداب و رسوم و آئين ها و ارزش هايي سنتي و ديني شده است كه خود باعث تداوم و پايداري اين نوع زندگي با همراز و همزيست بودن با طبيعت مي باشد.